Soms was het moeilijk om een goede slaapplaats te vinden, zo was Forfax die dag ook terecht gekomen op een plek die niet echt aan werd geraden om te slapen. Het was een oud, vernield gebouw maar tot zijn geluk had er nog iets van zetel gestaan. Ook dat was een oud ding met vele gaten in en niet bepaald schoon, maar het kon ermee door. Eenmaal hij erop was gaan liggen had het nog aardig comfortabel gelegen. Als je vergat wat er misschien allemaal op de zetel lag en erin zat. Blegh nee, daar wilde hij niet aan denken. Het was de man uiteindelijk wel gelukt om in slaap te vallen.
Iedereen droomt. Misschien herinner je het de dag nadien niet maar elke nacht heb je wel een droom, en zo was het voor Forfax ook niet anders. Of toch soort van. Het eerste gedeelten was normaal geweest, maar nadien...daar kon je vele vragen over stellen. Forfax moest eerlijk toegeven dat hij geen flauw idee meer had wat er aan de hand was. Zijn eerdere nog zo mooie droom was volledig veranderd. Geen mooie groene omgeving mee met vlindertjes en bijtjes en de rustige stroming, maar iets dat wat meer weg had van wat mensen Hel zouden noemen. Dat was waar dat de man zich bevond, op zijn knieën op de grond. Een stem begon te spreken maar echt opletten deed hij niet. Forfax keek enkel verward om zich heen, en als laatste pas naar de persoon die op een troon zat. Hij wist zelfs niet waarom hij op zijn knieën zat en zonder twee keer na te denken stond hij simpelweg recht
Met zijn handen klopte hij het stof dat eventueel op zijn broek was gekomen eraf. Alles was toch net wat echter dan het eerder was geweest.
Forfax keek op naar de andere man wanneer die om zijn naam vroeg, maar hij gaf niet meteen antwoord. Echt, waar in hemels naam bevond hij zich. ‘Oh uhm Oliver Forfax,’ sprak hij terwijl dat hij de andere al niet meer aan keek. Hij had zich omgedraaid en stond nu met zijn rug naar de andere toe. Van de eerdere woorden van de zogenaamde duivel had hij geen besef. Hij had geen flauw idee wat er was gezegd maar het was vast niets speciaal geweest. ‘Zou ik mogen vragen waar we precies zijn?’ Forfax draaide zich maar weer om, zodat hij de andere aan kon kijken, afwachtend tot hij zijn antwoord zou krijgen. Hij was er in ieder geval zeer zeker van dat hij daar niet in slaap was gevallen.