alive and burning brighter

Isaac stretchten zijn nek, eerst links totdat hij een duidelijke knak hoorde van zijn botten en toen rechts. Daarna kraakte hij een voor een zijn vingers, door de kou was alles een beetje vast komen te zitten en dat probeerde hij nu los te maken. Rond zwervend tussen de straten om vooral weinig aandacht te trekken op de mensen die nog iets probeerde te vinden in de winkels die al weken geleden bijna leeg geroofd waren. Hij schopte een steentje naar voren en volgde die met zijn ogen. Opnieuw schopte hij het steentje naar voren en deed dit nog een aantal keren. Het was een simpele tijd verdrijf waarbij hij doelloos rond kon lopen zonder dat hij zich ging afvragen waar hij naar toe ging of na ging denken over alles wat hem over komen was. Eerst was hij als ieder ander, toen werd hij een gevallen engel met krachten. Krachten die veel duisterder waren dan die van de engelen. Isaac had niets met deze oorlog te maken en toch werd hij er in meegesleurd. Misschien was dat wel ten goede voor hem. Hoefde hij geen excuus te bedenken en zijn geweten kon hij sussen.

Isaac schopte nogmaals tegen het steentje aan maar deze keer kaatste het steentje van de tegels tegen een raam en zorgde het steentje er voor dat hij in duizenden stukjes uit een viel. Het geluid was zo hard dat bijna de door de helft van de stad te horen was. Isaac bleef genageld aan de grond staan, zijn ogen schoten door de straten. Waren er nog meer mensen buiten?

alive and burning brighter

Met grote ogen keek Isaac naar het meisje dat voor hem stond. Haar witte jurk zat onder de rode en zwarte vlekken. Bloed? Hij hoopte van niet, niet voor haar. De glans van haar vleugels zag hij tegen de muur, ze moest een Engel zijn die door de straten van London zwierf nu. Isaac hield zijn hoofd schuin terwijl hij het meisje in zich op nam. Achter zijn zonnebril verborgen keek hij haar emotieloos aan. Alles wat hij ooit voelde was in een klap van hem weg genomen. Rustig tilde hij zijn handen op en liet hij die zien in de lucht. Niemand was te vertrouwen nu en alle Engelen konden Gevallen Engelen aanvallen of andersom. Isaac wilde niemand wat aan doen, niet vandaag en haar zeker niet.
In stilte bleef hij haar aan kijken.  Hij kon gewoon zijn stappen naar achteren zetten en vervolgens verdwijnen. Iets in hem bleef staan op de plaats waar hij nu stond. "Ik doe niets." Zei hij zachtjes maar op zijn hoede.