Met secure, kalme bewegingen doorliep Eva-Maria de vele stappen van haar ochtendritueel. Het was niet dat ze een narcistisch trutje was, die uren bezig was met het aanbrengen van vele lagen make-up. Nee, haar ochtend werd gevuld met noodzakelijke bezigheden om te overleven. In de hoek van het verlaten kerkgebouw lagen haar spullen, in een ander deel van de kerk was het dak ingestort, waar ze handig gebruik van maakte door er pogingen tot tuinbouw te doen. Nadat ze de plantjes verzorgd had en de omgeving voorzichtig had doorzocht op indringers was het tijd voor ontbijt. Eva-Maria zakte neer op haar stapel dekens, vouwde instinctief haar handen ineen om een kort ochtendgebed te prevelen. Haar hele wereld was op zijn kop gezet sinds de zondeval, zoals Jael dat genoemd had. Waren dit zondaars? Gevallen engelen, even slecht als Lucifer zelf? Of was alles toch anders dan haar haar hele leven verteld was? Levensvragen waarop ze geen antwoord zou krijgen door hier in haar uppie te blijven zitten. Eva-Maria was van plan om de Underground een bezoek te brengen, aangezien ze een paar weken terug geruchten had gehoord over een grote groep overlevende mensen. Misschien zou ze daar eindelijk haar familie weer terug zien. Ze had al een tijd lang voorbereidingen getroffen en eindelijk was het zo ver, ze voelde zich zeker genoeg om te gaan. Tenminste, dat loog ze zichzelf voor. Het meisje slikte een brok angst weg en zocht haar karige voedselvoorraad bijeen.

Nimrod kreeg een paar oude crackers die ze gevonden had, met een stuk van de eend die de herder zelf gevonden had. Eva-Maria vulde haar maag met diezelfde crackers en een klein beetje van de mierzoete honing die haar kortstondig een gevoel van voldoening schonk. ''Laten we gaan, Nimmie,'' sprak de jongedame zo monter als haar droge keel haar toestond. Ze strikte de veters van haar stevige schoenen en bond haar donkerbruine haren naar achter. Daarmee onthulde ze het glinsterende glazen flesje dat om haar nek gebonden was met een leren veter. Zachtjes streelden haar vingers erover heen, biddend voor kracht, biddend voor kleine Shem, te klein om ook maar een eigen passende naam van de ouderen-raad van Mariaplatze te hebben ontvangen. Hij was nog niet eens gedoopt.

Met Nimrod trouw aan haar zijde daalde ze af over de met mos begroeide treden, stond op een perron waar al maanden geen horden reizigers meer gesignaleerd waren. Wel stond er, enkele meters de tunnel in, een metro. Een aantal ramen waren gebarsten, zwarte roetvlekken wezen op aanwezigheid van hen.. De gevallenen. Misschien waren ze hier nog. Schichtig schoten Eva-Maria's hazelgroene ogen alle kanten op, probeerden de schaduwen te ontwarren. Nimrod voelde haar ongerustheid en vleide zich geruststellend tegen haar aan. Ze vlocht haar vingers door zijn zachte vacht en hervond zichzelf. Voorzichtig, maar minder zenuwachtig, betrad ze een coupé van de metro. Geheel verlaten, maar er lagen tassen, paraplu's en kranten op de grond, die aantoonden dat er haast bij het vertrek was geweest. Eva-Maria pakte een van die tassen op en doorzocht hem stelselmatig voor nuttige dingen, terwijl ze de tekenen van menselijkheid zo veel mogelijk probeerde te negeren. Het hielp haar niets als ze wist dat de vrouw Natasha heette, of dat ze pas 27 was geweest. Dan zou ze zich enkel afvragen of de vrouw in orde was en of dat knuffelkonijn wat naast de tas lag misschien van haar zoontje geweest was. Nimrod had daar minder moeite mee, want die pakte het konijntje op alsof het een leuk trekspeeltje was. Eva-Maria nam plaats op een van de krakerige metrostoeltjes en trok de reep chocolade die in Natasha's tas had gezeten open. ''Nee, jij mag niet,'' stelde ze haar trouwe metgezel teleur. Ze moest er maar het beste van maken.

De zoete smaak van de chocolade tilde haar mondhoeken op tot een gelukzalige glimlach, even had ze een momentje rust en vrede. Dat had ze wel verdiend. Maar door die afleidende goddelijke traktatie raakte ze afgeleid. Ze was altijd al een warhoofd geweest, druk beziggehouden door alle invloeden die ze waarnam, waardoor ze zich niet op saaie wiskunde kon concentreren. In het huidige tijdperk, het tijdperk na de gevallen Engelen, had ze beter moeten weten dan zich in het openbaar zo te laten gaan. En god straft meteen, zoveel werd wel weer duidelijk toen een stem haar terechtwees.

Zijn woorden waren grappend bedoeld, maar veroorzaakten bij Eva-Maria een heel andere reactie. Ze kromp ineen, bijna alsof ze bang was geslagen te worden, beschaamd, betrapt. Het meisje propte snel en onhandig de reep chocolade terug in de tas, duwde de tas weg naar de andere stoel. Met zijn woorden had hij herinneringen opgeroepen naar de terechtwijzingen die ze als kind zo dikwijls had gekregen. Vrouwen hoorden niet te voetballen. Vrouwen moesten beter hun best doen, om goed te maken wat hun oermoeder Eva verkeerd had gedaan. Een vrouw die lachte in de nabijheid van de Raad van Wijsheid moest vriendelijk, doch strikt op haar fout gewezen worden en kon de nacht in het kot doorbrengen, allemaal voor haar eigen bestwil. Wat ze had gedaan was fout, verdorven. Vraatzuchtig stuk vreten dat ze was. ''S-sorry, het spijt me,'' fluisterde ze haast onhoorbaar. ''Ik weet het ook niet.'' Wat was het met vrouwen en chocolade? Waarschijnlijk de erfzonde.