Ze was al een paar dagen verkouden en had noodgedwongen veel binnen gezeten. Niet dat ze dat echt een ramp vond. Door de glas-in-lood ramen werd een prachtig schouwspel gecreëerd als er ook maar een beetje zon was en met Nimrod aan haar zijde had ze het nooit koud. Eva-Maria was een bijzonder meisje, zoals haar vader al gezien had. Daarom had hij haar ook toegestaan naar een openbare middelbare school te gaan, iets waarvoor ze de man stiekem enorm dankbaar was. Eva hield van bijna alle levende wezens, maar tegelijkertijd kon ze om één enkel klein geluidje al volkomen in de stress schieten, wat eenzaamheid eveneens aantrekkelijk maakte. Eten met goede vrienden kon soms een regelrechte marteling voor haar zijn, maar nu ze in haar uppie een maaltijd weg zat te werken mistte ze de geanimeerde gesprekken enorm. Wat dat betreft deed ze haar gespleten naam er eer aan.

Haar nies echode door de holle ruimte van de kerk, net zoals het geluid van schuivende stenen doorgalmde. Eva-Maria had het wel gehoord, maar had gedacht dat het gewoon een verschuiving was. Tot ze plotseling een aanwezigheid voelde. Ondanks haar verstopte neus was haar geest sensitief genoeg om de naderende persoon op te pikken, nog voor Nimrod door leek te hebben dat ze bezoekers hadden. Ondanks de vriendelijke toon van de man gromde de Duitse herder laag en dreigend, het was een waarschuwing om geen gekke dingen te doen. Het dier besefte natuurlijk niet dat zijn tanden weinig uit zouden halen tegen het duistere wezen wat zich in dit heiligdom bevond. "Nim, klaar," sprak ze op neutrale toon. Ze meende dat de vriendelijkheid van de man oprecht was geweest, maar met gevallen engelen kon je maar beter het zekere voor het onzekere nemen en ze niet irriteren. Eva voelde haar angelic blade door de dekens heen tegen haar been branden, had de neiging het mes aan te raken, maar wist dat dat geen goed idee was. "Hallo," antwoordde ze kalm, vanuit haar zittende positie keek ze op tegen de man, die grotendeels in gekleurd zonlicht gehuld was, maar twee gaten openhield met de aanwezigheid van zijn vleugels. Eva-Maria legde haar hand op Nim's behaarde rug, die daardoor redelijk kalmeerde. "Zoek je iets?" vroeg ze, nieuwsgierig of ze hem soms ergens mee kon helpen. Als hij kwaad in de zin had zou hij toch niet eerst een gesprekje met haar aanknopen?

Ze wist dat ze het niet mocht denken, vooroordelen waren een zonde. Maar toch sloop de gedachte in haar hoofd, de gedachte dat hij er best wel eng uitzag. Een beetje zo'n man die je om 11 uur 's avonds op de hoek van de straat zag staan, waar je snel met gebogen hoofd langs liep of, als je de kans zag, een omweg voor maakte. Maar een oordeel baseren op iemands uiterlijk was oppervlakkig en onzinnig, besloot Eva-Maria, en daarnaast had ze toch weinig keuze dan het gesprek met hem aangaan. Zomaar opeens opstaan en wegvluchten zou haar weinig goeds doen. En hoewel ze lichtelijk geintimideerd werd door zijn lage stem en zijn zorgvuldig gekozen woorden, was ze ergens ook wel benieuwd wat hij hier deed.
Hij zocht iets, maar wilde niet uitleggen wat precies. Dat was de enige conclusie die ze uit zijn woorden kon trekken. Het hing ervan af? Waarvan af? ''Ohja?'' Twijfel. Moest ze doorvragen? Of was dit een teken dat hij het er niet over wilde hebben? Misschien moest ze ophouden met de situatie zo overanalyseren, aangezien ze er alleen maar zenuwachtig van werd. ''Eh, k-kan ik je ergens mee helpen? Ik weet dat het de laatste tijd niet echt gebruikelijk is om vreemden te vertrouwen, maar..'' Een glimlach gleed over haar gezicht om uiting te geven aan haar goede bedoelingen. ''Wil je iets drinken?'' Niet dat ze hem veel meer aan kon bieden dan water met een beetje citroensap erin om de chloorsmaak te verdoezelen.